بقعه امامزاده عبداله - سورک

بقعه با شکوه این امامزاده در خارج از روستاي سورک، در دامنه کوه و بر روی تپه ای مشرف به جاده سورک- فرخ شهر در حدود 32 کیلومتری فرخ شهر و 45 کیلومتری جنوب غربی شهرکرد واقع شده و چشم انداز آن فوق العاده زیبا و دیدنی است. بقعه متعلق به دوره صفویه و دارای چهار ایوان، گنبد، ضریح و صحن است. ایوان اصلی بنا رو به جانب جنوب غرب قرار دارد و ابعاد آن 5×4 و به ارتفاع 4 متر است. اتاق مرقد به ابعاد 10×10 متر است که حدود یک متر آن را ضخامت دیوار تشکیل می دهد. چهار کنج دیوار اتاق را با ایجاد گوشواره به دایره تبدیل نموده و در نتیجه گنبد عرقچینی بنا به قطر 7 و ارتفاع بیش از 3 متر بر آن استوار مانده است. این گنبد از خارج ورق برنزی و از داخل پوشش گچ دارد. ازاره و کف حرم با سنگ مرمر پوشیده شده و در وسط آن ضریح آهنی به ابعاد 20/1× 5/2 متر است. بقعه از جانب شمال نیز دری به داخل دارد و در دو جهت دیگر، دو پنجره در آن تعبیه شده است. در جنوب شرق صحن، مسجد کوچکی است که در سردر آن در یک ردیف کاشی نوشته شده : «ساختمان این مسجد را شکرالله آرخ بروجنی در سال 1353 به اتمام رسانید.» در کنار مسجد، دفتر امامزاده واقع شده است. در جنوب غرب صحن و بالاتر از دفتر امامزاده، آرامگاه عالم جلیل القدر، آیه الله سید عبدالحمید موسوی بهبهانی اصفهانی قرار دارد که دارای بقعه کوچکی با ایوان و گنبد است. ایوان این بنا به ابعاد 6 و به ارتفاع 5 متر و سر در کاشیکاری شده است. وی جد مادری آیه الله زاده بروجنی می باشد. در شمال شرق بقعه، آنجا که به عنوان قبرستان مطرح است، تعداد 12 آلاچیق جهت استراحت زوار احداث شده است. گلزار شهدا در غرب بقعه قرار دارد و نام تپه آن به نور الشهدا نامگذاری شده است. در بالای سردر ورودی بقعه کتیبه ای بر روی سنگ نوشته شده که عبارت است از: «ساختمان امامزاده شاهزاده عبدالله و به سعی نیک و همت عاليه بی بی تاج الملوک بختیاری ساخته و آراسته شد. 1338.» خفته در این مزار از دیرباز به نواده بزرگوار حضرت ابی الفضل العباس علیه السلام مشهور بوده و اهالی احترام خاصی برای وی قایل هستند. این ادعا با شجرات موجود همخوانی دارد و نسب شریف امامزاده عبدالله با هفت واسطه به حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام منتهی می شود که از قرار ذیل است: سید عبدالله بن محسن بن حسین بن علی بن عبدالله القاضی بن حسن ابی محمد بن عبیدالله بن ابی الفضل العباس بن امام علی ابی طالب امیر المومنین علیه السلام. وی سیدی جلیل القدر، عظیم الشأن و بسیار بزرگوار بود. اکثر اجداد او از بزرگان سادات مکه، مدینه و یمن به شمار می آمدند. جد اعلایش سید ابو محمد حسن بن عبیدالله، امیر منطقه ینبع بود و سپس ملک الملوک مکه و مدینه و تمام نواحی حجاز شد. اقتدار او و فرزندانش در حجاز و یمن چنان بود که مورخان بزرگ به ناچار نام آنان را در کتبشان ذکر نموده و از آنان به نیکی یاد کرده اند. سید ابو محمد حسن، دارای 9 فرزند ذکور بود که همه آنان از علمای بزرگ حجاز به شمار می آمدند. یکی از فرزندان او سید عبید الله بن حسن ابی محمد بود که قضاوت حرمین شریفین را به عهده داشت و زیاده با حشمت و بزرگوار بود. سید عبید الله صاحب 7 فرزند در مدینه شد که یکی از آنان به نام سید علی نام داشت که جد امامزاده عبد الله سورک است. او دو فرزند به نام سید حسن و سید حسین داشت که دومی جد اول امامزاده سید عبدالله است. سید حسین دارای 7 فرزند ذکور بود که یکی از آنها سید محمد نام داشت که به فسا رفت و فرزند دیگر او که سید محسن نام داشت به یمن مهاجرت کرد. علامه نسّابه ابن طباطبايي از علمای انساب قرن پنجم هجری، ضمن شمارش فرزندان محسن بن حسین می نویسد: نسل وی در جبل سکونت داشته اند. بر این اساس عده ای از محققیان معتقدند که عبدالله بن محسن که اینک به امامزاده عبدالله مشهور است در منطقه سورک می زیسته و در همین جا وفات یافته است. شهرت این بقعه به مدفن نواده حضرت ابی الفضل العباس علیه السلام از دیرباز این ادعا را تایید می کند. متاسفانه در منابع موجود از تاریخ تولد و انگیزه مهاجرت امامزاده عبدالله به جبل و سکونت او در سورک فعلی گزارشی ثبت نشده است، اما با وجود واسطه در نسب شریف او می توان حدس زد که او در دهه اول قرن پنجم هجری وفات یافته است.